Książka kucharska dla alergików, czyli jak sobie radzić z alergią pokarmową?

To był grudzień 2011, niedługo przed świętami. Zmęczenie, które towarzyszyło mi od miesięcy wydawało się być naturalne, winiłam za to pogodę, prace i nieregularne posiłki. W grudniu pojawiło się swędzenie, byłam w pracy i nie spodziewałam się niczego spektakularnego. W przerwie na lunch zauważyłam, ze mam wysypkę. W końcu zdecydowałam się o tym poinformować i zwolniłam się do domu. Był już wieczór, przychodnia lekarska zamknięta. Zbagatelizowałam sprawę i miałam nadzieje udać się tam następnego dnia rano... Rano byłam już od kilku godzin w szpitalu na oddziale intensywnej terapii. Podłączona do aparatury i z maską tlenową na twarzy. To była moja pierwsza styczność z szpitalem jako pacjentka. Umierałam z przerażenia z trudem oddychając. Ciało piekło jakby mnie ktoś żywcem podpalał, wysypka zamieniła się w czerwone płaty na ciele i była wszędzie. Paraliżowały mi kończyny. To był mój horror ze mną w roli głównej. Przychodzili lekarze, specjaliści, profesorowie...nikt nie wiedział co się dzieje. Pierwsza dawka leków nie pomogła, druga też nie. W trzeciej podali mi sterydy i eksperymentowali. Spędziłam w szpitalu 5 dni, naszpikowana sterydami i po wyjściu musiałam je wciąż przyjmować. Bez diagnozy i porady zostałam odesłana do domu. Lekarze mieli nadzieje, ze to się już nie powtórzy ... ja też. 

"You're my mystery"

Trzy miesiące później trafiłam ponownie. Szczęśliwie zanim jeszcze nie było tak źle, jak za pierwszym razem...Ta, szczęśliwie. Kolejni profesorowie, kolejni specjaliści, kolejne sterydy i zero diagnozy. Po kilku dniach wyszłam z dawką sterydów na kolejne tygodnie. Zaczęłam szukać informacji w sieci. Pewnego dnia spacerując po Dublinie, zobaczyłam szyld na oknie chińskiej kliniki, w której kupowałam ziołową herbatę, zapytałam o niego - o badania alergiczne. Oddałam próbkę włosów i czekałam dziesięć dni na rezultat - z pośród 400 składników/produktów, na które potencjalnie mogłabym być uczulona na szczycie znalazły się produkty mleka krowiego, żółtko jajka i gluten...kolejno był kurczak, czerwone wino, majonez i pewnie coś jeszcze. Zamarłam! Ale postanowiłam nie czekać na kolejne ludzkie eksperymenty ze sterydami i zmienić dietę. Tak, tak...takich specjalistów medycznych mają w Irlandii. Brawo! Nikt nie wpadł na to, że alergie nie muszą występować u człowieka od urodzenia i wcale nikt z rodziny nie musi na nie chorować. Jeden lekarz nawet chciał opisać artykuł z moim niewyjaśnionym przypadkiem - You're my mystery.... powiedział, gdy opuszczałam łóżko szpitalne po raz drugi.

Nigdy więcej nie wróciłam do szpitala...

Zmiana w diecie wiązała się z wieloma wyrzeczeniami. Nie było łatwo nagle zrezygnować, z ulubionych jogurtów czy ulubionego sera camembert, nawet z tego czerwonego wina i kurczaka. 

Nie było też łatwo kupować produkty bezglutenowe, gdy w składzie większość zawiera krowie mleko lub jajko, nadal nie jest to proste. Kupowanie w sklepie wiązało się z półgodzinną (lub godziną) wyprawą czytając skład każdego potencjalnego produktu, który zamierzałam kupić. Dziś wyrobiłam już nawyk, znam składy, kupuje zazwyczaj te same produkty, lub sprawdzam skład innych przy ich ewentualnym zakupie.

 Allergy - free = no eggs, no dairy, no gluten!

Potrzebowałam innych porad jak walczyć z chorobą i co jeść. Kupowałam pierwsze książki, nie każda była pomocna, nie wiedziałam jak zastępować jajko w przepisach. Eksperymentowałam w kuchni, nie zawsze były to owocne eksperymenty, ale nie przestawałam. Do dziś nie zapomnę jak próbowałam zrobić naleśniki z mąki kukurydzianej - nie próbujcie - nie da się ;) za to placki warzywne owszem:) Poniższa książka pomogła mi najbardziej, ponieważ pokazała mi jak zastępować produkty, na które byłam uczulona. Zawierała również poradnik i informacje na temat alergii pokarmowej. Jestem do dziś z niej bardzo zadowolona i muszę przyznać, ze był to najlepszy zakup książki kucharskiej jaki zrobiłam. 

Nauczyłam się gotować! 

Są w tym wszystkim plusy. Tak jak wcześniej z gotowaniem nie miałam wiele wspólnego (podobno nie miałam czasu, uważam raczej, że nie było zapału i chęci), tak od czasu alergii nie tylko zaczęłam jadać regularne ciepłe posiłki ale i pokochałam gotowanie, odkryłam nowe smaki i nowe kuchnie. Eksperymentowałam (nadal to robię), a bez ziół i warzyw nie wyobrażam sobie życia:) Wierzę, że nic nie dzieje się bez przyczyny, a nauka słuchania własnego organizmu wymaga czasu i precyzji. W zamian otrzymujemy znacznie więcej - zdrowie! I choć zabrzmi to irracjonalnie - jestem wdzięczna za te wydarzenia, za strach, za wysypkę, za alergię, bo pomogły mi zrozumieć, że w powiedzeniu "jesteś tym co jesz" jest sporo sensu i przesłania, które trzeba odkryć, a którego ja wcześniej nie dostrzegałam. 

Wsparcie jest bardzo ważne!

Nigdy nie zabroniłam jeść mojemu T. to na co ma ochotę. On jednak postanowił mnie wspierać od samego początku. Czytał składy produktów, starannie, choćby dwa razy. Zrezygnował z kurczaka, choć utwierdzam go w przekonaniu, ze mogę mu go przygotować osobno. Jadł ze mną ryż, pomimo, ze za nim nie przepada. Pytał się znajomych z alergią, jak sobie radzą i dawał mi cenne wskazówki. Problem pojawia się, gdy wychodzimy coś zjeść, wówczas zaczyna się szukanie.... Niestety w Irlandii było z tym łatwiej, prawie każda restauracja posiada tam menu dla osób z alergią na gluten. W Holandii jest z tym duży problem i najczęściej kończy się na sałatkach oraz rozmowami z szefem kuchni aby poznać dokładny skład (to bywa niekomfortowe). Alternatywą są azjatyckie restauracje - szczęśliwie!

 Nie tylko mój partner mi pomaga ale również rodzina i znajomi. Zapraszają mnie w miejsca, gdzie wiedzą, że i ja mam wybór, gdy gdzieś zobaczą restauracje serwującą specjalne menu dla alergików, nie omieszkają mnie tam zabrać czy o niej poinformować. Gotują specjalnie dla mnie inaczej, kupują przystawki, które i ja mogę jeść, posyłają strony z przepisami. Przyznam, ze ich troska jest szalenie miła.